صعود به اورست و چالش های آن

به عنوان بلندترین قله جهان، اورست هر بهار بیش از 500 کوهنورد را به سمت خود می‌کشد تا بتوانند با شرایط سخت در کوه ناهموار هیمالیا به بلندترین نقطه جهان برسند. انسان برای اولین بار در سال 1953 توانست به قله اورست راه پیدا کند؛ اما امروزه صعود به بلندترین کوه جهان به طرز چشم‌گیری تغییر کرده است. به دلیل این که صدها کوهنورد هر ساله به لطف پیشرفت علم، فناوری ساخت تجهیزات و آگاهی کوهنوردان نسبت به شرایط خطرناک، برای رسیدن به بام دنیا که همان قله اورست است، این ریسک بزرگ را به جان می‌خرند.

در ادامه به بررسی انواع خطرهای موجود بر سر راه می‌پردازیم.

قله اورست در کدام کشور است؟

کوه اورست با ارتفاع 8848 متر از سطح دریا است که به عنوان مرتفع ترین کوه جهان شناخته می شود. قله اورست در منطقه ماهالانگور هیمالیا واقع شده است و دو کشور چین و نپال را از هم جدا می کند.

ارتفاع کوه اورست برای اولید در سال 1856 محاسبه شد. در ابتدا موسسه Great Trigonometric Survey of British India ارتفاع قله اورست را اندازه کرد که در پی آن، 8840 متر اندازه گیری شد. اما کارکنان این مجموعه هنگام محاسبه با چالش مواجه شدند، چون کشور نپال به آن ها اجازه ورود نمی داد. بعد از آن ها نقشه برداران هندی در سال 1955 و سپس چی نی ها در سال 1975 ارتفاع کوه اورست را اندازه گیری کردند که امروزه این ارتفاع مورد قبول است. 

یخچال خمبو، خطرناک‌ترین قسمت صعود به اورست

یخچال خمبو در فاصله نه چندان دور از بیس کمپ اورست واقع شده است. آبشار یخی خمبو نیزدر بالای این یخچال قرار دارد. می‌توان گفت عبور از این منطقه از خطرناک‌ترین قسمت‌های صعود به قله اورست در مسیر جنوبی می‌باشد.

یخچال خمبو مداوم در حرکت است و این مسأله خطر این ناحیه را بیشتر از قبل می‌کند. گاهی سرعت حرکت آن چنان افزایش می‌یابد که هیمالیانوردان شاهد فرو ریختن ناگهانی قطعات بزرگ یخ می‌شوند. به همین دلیل ترجیح می‌دهند این ناحیه را پیش از طلوع خورشید رد کنند، زیرا تابش نور آفتاب می‌تواند به این خطر سهمگین دامن بزند. این یخچال پر از پرتگاه و شکاف‌های عمیق است و بی‌دقتی در هنگام فعالیت می‌تواند هر ثانیه را به آخرین لحظه‌ی زندگی آن کوهنورد تبدیل کند.

بزرگترین خطرات صعود به قله اورست

بیماری ارتفاع

این بیماری از خطرناک‌ترین و شایع‌ترین مشکلات برای کوهنوردان در ارتفاعات است. فشار موجود می‌تواند به طور جدی سلامتی مسافران تبت را به خطر بیاندازد. هرچه تعداد این کوهنوردان بیشتر شود، اکسیژن کمتری در هوا یافت می‌شود. شاید بگویید بدن انسان به آرامی و با گذشت زمان با این شرایط سازگار می‌شود! درست است اما این شرایط سازگاری فقط تا مرحله‌ای جواب‌گو می‌باشد؛ حتی با وجود دوره‌های طولانی برای صعود در ارتفاع بعید به نظر می‌رسد کسی بتواند در ارتفاع بالای 8000 متر به سازگاری برسد. 

درجه دما

در اورست کنترل دمای هوا بسیار اهمیت دارد. به عبارتی دمای هوا در هر 100 متر ارتفاع به دست آمده حدودآً 0.65 سانتی‌گراد کاهش پیدا می‌کند. مقیاس بدست آمده به این معنی است که در 8800 متر ارتفاع، دما به درجه نگران کننده‌ای می‌رسد؛ حتی در بعضی اوقات هوا به 57- درجه سانتی‌گراد می‌رسد که دئر چنین شرایطی کوهنوردان باید خود را برای سرمای شدید و مقابله با یخ زدگی آماده کنند.

آب و هوا

در زندگی روزمره ممکن است این موضوع بسیار پیش پا افتاده و امری کاملاً کنترل شده باشد؛ اما شرایط آب و هوایی در قله اورست می‌تواند به معنای مرگ و زندگی باشد! تغییرات در شرایط آب و هوا، یکی از بزرگترین خطرات صعود به قله اورست است. تمام کوهنوردان فرصت پیش بینی و بررسی دقیق وضعیت جوی را دارند و برای آن برنامه‌ریزی دقیق می‌کنند، اما بسیاری از آن‌ها در این مسیر پر چالش با طوفان‌های غول پیکر مواجه می‌شوند که همین امر موجب می‌شود تا صعودشان کمی طولانی‌تر شود. 

سقوط

یکی از مهم‌ترین و بیشترین علت مستقیم مرگ و آسیب دیدگی شدید در کوه اورست، سقوط است. هنگام صعود به ارتفاعات بالاتر به خصوص در تپه‌های مرتع آن، این اتفاق به شدت رخ می‌دهد، بعضی از کوهنوردان در اردوگاه‌هایی که در ارتفاع و اطراف دره‌ها برپا می‌کنند، دچار حادثه و سقوط می‌شوند. برای جلوگیری از این قبیل حوادث آموزش‌هایی مانند حفظ هوشیاری با استفاده از پاها، کنترل گره‌ها، کنترل کارابین‌ها و اقدامات ضروری در برف و یخ به تمام کوهنوردان داده می‌شود.

ریزش بهمن

چندین برابر خطر احتمال سقوط در این قله، مواجه شدن با ریزش بهمن‌های غول‌پیکر است. در مسیر رسیدن به اورست یا قومولانگما که بومی‌های آن منطقه از این نام برای قله اورست استفاده می‌کنند، باید از مناطق پر خطر North Col ،South Col ،Khumbu Ice عبور کنند، به همین دلیل نام آن‌ها را گذرگاه‌های خودکشی گذاشته‌اند. برای عبور از این مناطق همه کوهنوردان باید کاملاً هوشیارانه و آگاه رفتار کنند، زیرا نمی توانید کوه را کنترل کنید!

اما می‌توانید با به حداقل رساندن زمان صعود خود در آن مناطق و استفاده از گرمای مناسب در ساعات اولیه روز، قبل از آب شدن برف‌ها از این موانع بدون آسیب عبور کنید. 

چگونگی مرگ و میر در اورست

اختلال در قدرت تصمیم‌گیری

تفاوت بین اورست و بیشتر صعودها در ارتفاعات این است که برای رسیدن به قله به اکسیژن اضافی نیاز دارید. صعود به اورست به طور متوسط پنج یا شش هفته طول می‌کشد، این صعود با بیشتر سفرهایی که برای کمک به سازگاری بدن شما طراحی شده، کاملاً متفاوت است. باید بتوانید ذهن خود را کنترل کنید و برای به آرامش رسیدن تمرینات زیادی انجام دهید. حفظ تعادل ذهنی و حالت روحی مناسب می‌تواند کمک جدی برای کنترل شرایط باشد.

در شرایط مختلف مانند قرار گرفتن در منطقه مرگ و شرایط خطرناک، می‌تواند کوهنورد را از شرایط عادی خارج کند و فشار بالای این شرایط قدرت فکری را کاهش داده و موجب هذیان گویی در فرد شود. همه ی این عوامل باعث می شود تا روند صعود به صورت جدی مختل شود. همیشه به یاد داشته باشید که اتفاقات در این مناطق در کسری از ثانیه رخ می‌دهد؛ پس هوشیار بودن می‌تواند کمک خوب و مفیدی باشد.

وجود شکاف‌های زیاد

تعداد زیادی شکاف در اورست وجود دارد که بسیاری از آن‌ها شما را مجبور می کند تا برای عبور از آن ها از نردبان استفاده کنید. برای صعودهای سبک تر احتمالاً فقط از یک نردبان استفاده می‌کنید، اما برای صعود به اورست و عبور این شکاف‌ها حداقل به دو نردبان نیاز دارید!

 برای رد شدن از شکاف و حرکت روی نردبان‌ها باید کاملاً تمرکز داشته باشید، به خصوص زمانی که با کرامپون قصد انجام این کار را دارید، در این شرایط کنترل استرس حرف اول را می زند. در اورست با تکنیک‌ها و موانعی روبرو می‌شوید که تا به حال آن‌ها را به چشم ندید؛ به عبارتی تمام تکنیک‌ها و اتفاقات همه در یک کوه جمع شده‌اند.

آوار یک خطر دائمی است!

سالانه تعداد زیادی از کوهنوردان به بلندترین قله جهان که همان کوه اورست است صعود می‌کنند که این جمعیت و کمپ‌هایی که برپا می‌شود، حجم زیادی از زباله و مقدار زیادی گرما تولید را می‌کند که بزرگترین خطر برای قله اورست محسوب می‌شود. با گرم شدن و عدم بارش کافی برف، لایه‌هایی  از یخ و سنگ به شکل آوار بر سر راه کوهنوردان قرار می‌گیرد.

اورست چقدر می‌تواند کشنده باشد؟

صعود به قله اورست با خطر مرگ و میر 6.5 درصدی از کوهنوردانی که قصد قله زدن دارند، خطرناک‌ترین قله در جهان محسوب می‌شود. تاکنون تعداد بسیار زیادی از کوهنوردان سالانه جان خود را در راه رسیدن به بلند‌ترین قله جهان از دست می‌دهند، اما با همه‌ی این خطرات کوهنوردان را همیشه جذب می‌کند. برای فتح قله اورست با ریزش بهمن، شکسته شدن جریان یخ و شکاف‌های کشنده برخورد خواهید داشت که این‌ها تنها برخی از موانع کوهنوردان برای صعودبه اورست است.

کمبود اکسیژن در ارتفاعات اورست می تواند با تجربه‌ترین کوهنوردان را از بین ببرد! بسیاری از کوهنوردان در این مرحله با چالش بزرگی روبرو می‌شوند. دلایل دیگر مرگ و میر افراد هنگام صعود به اورست، می‌تواند جراحات و خستگی باشد که عامل اصلی آن کمبود اکسیژن در ارتفاع قله اورست است. با این حال، تعداد زیادی از کوهنوردان در اثر بیماری مربوط به ارتفاع، به ویژه از ادم مغزی و ادم ریوی می‌میرند. 

منطقه مرگ در کوه اورست کجاست؟

کمپ چهار اورست به منطقه مرگ معروف است. این نقطه خطرناک 8000 متر ارتفاع دارد و همین‌طور اکسیژن کمی در آن جا وجود دارد. به همین خاطر امکان ایست قلبی نیز بالا می‌رود و باعث مرگ و میر بی‌رویه در این محل می‌شود.

اکسیژن موجود در این منطقه، به اندازه یک سوم اکسیژن موجود در سطح دریا است و اکثر کوهنوردان بدون تجهیزات و آگاهی، نمی‌توانند زمان زیادی زنده بمانند. حتی کوهنوردانی که از مکمل‌های اکسیژن استفاده می‌کنند هم ممکن است جان خود را از دست دهند، زیرا اکسیژن با کذشت زمان و بخاطر سرمای موجود تمام می‌شود.

بنابراین برای صعود به بزرگ‌ترین قله جهان باید به طور تخصصی زمان بگذارید، اگر کوهنوردان قله اورست را با توجه به بقیه چالش‌ها و بقیه زندگی خود در یک سطح بدانند، بدون شک با شکستی جبران ناپذیر مواجه می‌شوند. می‌توان گفت مهمترین مشکل در راه فتح قله اورست بی تجربگی است.

 تا به امروز بیش از 200 کوهنورد در قله اورست جان خود را از دست داده‌اند. اکثر اجساد زیر یخچال‌های طبیعی یا برف مدفون مانده‌اند. بنابراین پیشنهاد می کنیم، اگر به طور حرفه‌ای آموزش ندیده‌اید ، زندگی خود را به خطر نیندازید!

در دنیای ما ماجراجویی کنید:

ارسال دیدگاه

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

پست های مرتبط