سخت‌ ترین و فنی‌ ترین قله‌های ایران

در بین ما باب شده است که هرکسی را که به کوه می‌رود، کوهنورد بگوییم. در نحوه‌ی خطاب کردن ورزشکاران، شاید بشود چشم پوشی کرد، اما از ماهیت و فلسفه‌ی جداگانه هرکدام، خیر! این دو شاخه ورزشی با تمام شباهت‌هایی که به یکدیگر دارند، همان یک تفاوت بزرگ در وجودشان، باعث شده است تا فلسفه‌هایی به شدت متفاوت از هم داشته باشند.

کوهپیما ممکن است به دنبال آرامش و لذت بردن از اطرافش باشد، در حالی که کوهنورد به دلیل لمس خطر و هیجان، به این رشته ورزشی روی آورده است.

یک کوهنورد واقعی باید در زمینه‌های یخنوردی، استفاده حرفه‌ای از طناب، مهارت‌های لازم در مواجه شدن با یخچال‌های طبیعی، طرز استفاده از وسایل محافظتی و… سر رشته داشته باشد. اینها چیزی نیست که تنها با گذراندن دوره‌های آموزشی به دست آید، بلکه سالها وقت و تجربه لازم دارد.

کوهپیماها چون در ارتفاعات کمتری هستند و قله‌های پایین‌تر از 6000 متر را معمولا صعود می‌کنند، نیاز به تجهیزات فنی زیادی ندارند. کوهپیمایی به عنوان یک فعالیت غیر فنی، برای سلامت بدن است.

با این توصیفات خودتان مقایسه کنید، در کوهنوردی با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنید، در حالی که کوهپیمایی باعث سلامت جسمی و روانی بیشتری می‌شود.

نکته‌ی جالب این است که در تمام طول سال می‌توانید کوهپیمایی کنید ولی در زمستان ممکن است صعود بعضی مناطق به شکل کوهپیمایی ممکن نباشد و نیازمند تجهیزات فنی و مهارت‌های زیادی باشد، که در این صورت دیگر کوهنوردی به حساب می‌آید. مانند قله علم کوه که در تابستان پیمایش ساده‌ای دارد اما در زمستان خطر مرگ را به همراه دارد.